20.1 Cashflow

Bij uitbreidingsinvesteringen vergroot een onderneming de voorraad vaste kapitaalgoederen. De productiecapaciteit neemt daardoor toe.
Bij vervangingsinvesteringen vervangt een onderneming een versleten of verouderd kapitaalgoed.

Risicoreductie is het zo klein mogelijk maken van onzekerheden.

De cashflow is het verschil tussen de geldstroom die de onderneming door de investering ontvangt en de geldstroom die zij uitgeeft. De jaarlijkse cashflow is gelijk aan de nettowinst (= winst na aftrek van vennootschapsbelasting) die door het project wordt gerealiseerd + de afschrijving(skosten). Aan het begin van het project geldt: cashflow = – investeringen. In het laatste jaar van het project geldt: cashflow = nettowinst + afschrijving(skosten) + desinvesteringen (de restwaarde).

20.2 Terugverdientijd

Bij de methode van de terugverdientijd berekenen we hoe lang het duurt voordat een investering is terugverdiend met behulp van de (jaarlijkse) cashflows. Bij een keuze uit verschillende investeringsprojecten verdient het project met de kortste terugverdientijd de voorkeur. Er wordt geen rekening gehouden met interestkosten.

20.3 Nettocontantewaardemethode

De netto-contante-waardemethode houdt wel rekening met de tijdswaarde van het geld. De netto contante waarde is gelijk aan de contante waarde van de cashflows (inclusief een eventuele restwaarde) verminderd met de (contante waarde van) de investeringen. Een investeringsproject met een negatieve netto contante waarde komt niet in aanmerking. Bij de keuze uit verschillende investeringsprojecten verdient het project met de hoogste netto contante waarde de voorkeur.

Als de projecten een verschillend investeringsbedrag hebben, kunnen we een keuze maken op grond van de netto contante waarde per geïnvesteerde euro.

Als de projecten een gelijke netto contante waarde hebben, dan kijken we naar de looptijd van de projecten: het project met de kortste looptijd heeft dan de voorkeur (cashflows die verder in de toekomst liggen, worden namelijk onzekerder).

20.4 Vermogensstructuur

De financiële structuur van een onderneming bestaat uit de

• kapitaalstructuur: de samenstelling van de activa, en de
• vermogensstructuur: samenstelling van het vermogen dat tegenover de kapitaalstructuur staat.

De looptijd van het aan te trekken vermogen, moet zo goed mogelijk aansluiten bij de levensduur van het in de activa te investeren vermogen.

Financieringsregels:

• In permanente vermogensbehoeften moet worden voorzien met permanent vermogen.
• In langdurig tijdelijke behoeften moet worden voorzien met langdurig tijdelijk vermogen.
• In kortstondig tijdelijke behoeften moet worden voorzien met kortstondig tijdelijk vermogen.

Andere oplossingen om betalingsproblemen te voorkomen:

• in langdurig tijdelijke behoeften voorzien met permanent vermogen;
• in kortstondig tijdelijke behoeften voorzien met langdurig tijdelijk of permanent vermogen.

20.5 Off-balance financiering

Off-balance financiering gaat buiten de balans om. Hiervan is sprake als zaken waarover een onderneming effectief beschikt niet op de balans van de onderneming worden weergegeven.

Als een onderneming voldoet aan bepaalde solvabiliteitseisen (het vreemd vermogen mag niet te hoog zijn ten opzichte van het eigen vermogen) dan kan deze bij de bank lenen of het rentepercentage is aantrekkelijker (minder hoog).

Voorbeelden van off-balance financiering:

• Huren of leasen van activa.
• Factoring: hierbij draagt een onderneming zijn vorderingen over aan een factormaatschappij tegen betaling van een voorschot.
• Consignatievoorraad: dan ligt de voorraad (grond-/hulpstoffen, materialen of handelsvoorraden) in het magazijn van de onderneming, terwijl die voorraden eigendom blijven van de leverancier totdat de grondstoffen/materialen worden verbruikt of de handelsvoorraad wordt (door)verkocht aan afnemers.
• Cloudoplossingen, hard- en/of software inclusief ondersteuning worden uitbesteed aan een IT-dienstverlener.